Dag 7/8/9: Misschien is het tijd om te slapen
Alweer verslapen. Onze prioriteiten om te slapen is nou niet echt om een boek over te schrijven. Dramatisch.
Gelukkig vindt onze gastheer dit helemaal niet erg, als we maar vertrokken zijn voor de schoonmaakdienst. We gaan nog even langs een van de jongen die we gisteren hebben leren kennen om gedag te zeggen. communiceren is lastig en dit gaat weer via de telefoon. We laten allemaal Nederlandse liedjes aan hem horen zoals drank en drugs en vragen hem de oren van de kop naar de Franse hits van deze zomer.
Dan is toch echt de tijd aangebroken om weer terug naar Nederland te rijden. Het voelde veel te kort! Het eerste gedeelte gaat ons vrij makkelijk af. We hebben het gewoon gezellig. Veel kletsen en zingen. Natuurlijk gaat de zoektocht naar stopcontacten gewoon door. Maar deze keer ligt dat wat minder op de voorgrond. We zijn het inmiddels gewend .
Zodra het dan echt tijd wordt om de auto op te laden zoeken we een camping in de buurt op. We rijden er naar de locatie die maps aangeeft. Maar we zien geen camping. De volgende dichtstbijzijnde dan maar. We rijden er op ons gemak over onverharde, dunne paadjes. Zodra we op het terrein van de camping op rijden, schieten we beiden in de lach. Dit is dezelfde camping als twee dagen terug. De eerste camping waar we onze auto hebben opgeladen. We bellen bij de baas zijn huis aan en ook hij moet hierom lachen. Natuurlijk wilt hij ons helpen!
Tijdens het wachten hebben we gedanst en veel te veel gerookt. De tijd ging heel snel voorbij en voor we het wisten konden we alweer verder rijden of nou ja verder rijden. De auto start niet. Dus wij uit de auto en hem de garage uitduwen. Maar natuurlijk hoe onhandig wij ook weer zijn, vergeten we dat het achter de garage naar beneden loopt. Ik klap tussen de deur en de garage terwijl de auto uit zichzelf naar achteren begint te rijden. Talitha alleen maar roepend: “Lynn handrem, handrem.” Net op tijd voor onze race car voor de tweede keer een botsauto wordt lukt het me om in de auto te springen en aan de handrem te trekken. Met een bonzend hart stappen we weer in de auto. Het ging net goed en de auto startte ook weer. Tijd om door te rijden.
Onze bestemming is weer de bij de lieve vrienden van talitha’s ouders. Daar komen we om een uur of 11 ’s avonds aan en mogen we blijven logeren. We hebben heel hard met ze gelachen toen we over onze reis vertelde. Alle vier de tranen in de ogen staan en buikpijn van het schudden. Het is een kort nachtje. zo’n zes uurtjes. deze keer verslapen wij ons gelukkig niet, ook voor het eerst zowat. Ons auto is 3 kwart vol geladen, we kunnen weer door rijden, vandaag zouden we weer thuiskomen.
We willen over Antwerpen heen om daar een tussenstop te maken en onze auto op te laden. Nou dat was niet zo’n strak plan. We hebben alleen een of andere Chinese straat en de Joodse wijk gezien. En dan bedoel ik eigenlijk ondergronds. in parkeergarages. Niks. Op de vlog lijkt het leuk. En gezellig was het zeker. Maar eigenlijk was Antwerpen het minst leuke van de reis omdat we gezocht en gezocht hebben. We vonden wat niet bruikbare stopcontacten.
Daarna zijn we maar doorgereden naar campings, hotels en tankstations maar niemand wist ons te helpen. Nu kwam het scenario stil komen te staan in het buitenland ineens wel dichtbij. Maar op de valreep vinden we een camping die ons wel wil helpen!
tijdens het wachten kijken we een comedie film over een vrouw die perongeluk ineens gedachte kan lezen van mannen, terwijl ze probeert haar droomman aan de haak te slaan. We zijn beiden moe, maar nog steeds vrolijk van de reis, al vinden we gewoon even bijkomen niet echt een heel slecht plan. We tanken de auto zo vol mogelijk en gaan dan nog onwetend een gek stukje laatste reis in.
Het lijkt vanaf antwerpen niet heel ver meer naar huis. voor we het weten zijn we bij de grens, halen we shag en rijden we de grens over. Als we de kiltunnel door willen gaat het mis. De borden geven aan dat we op de rijbaan mogen rijden maar net voor de tunnel, wanneer we geen afslag meer hebben, komt er een verbodsbord tevoorschijn. Ik rij naar de vluchtstrook waar slagbomen staan in de hoop dat we het fiets/brompad op mogen/kunnen. Met geen mogelijkheid gaat dat ding open. We bellen de tunnel maar er word niet opgenomen. Doorrijden mag niet, terug gaan is geen optie. Wat nu? we bellen een vriend van tal en dan ineens gaan de spoorbomen open. We rijden door. Eindelijk in dordrecht. om dat te vieren halen we een maccie en rijden we door met een bijna lege tank naar talitha’s ouders. tijd voor de schoonmaak. dat is ook echt nodig. Het lijkt wel of we 20 jaar in die auto hebben geleefd. Als de auto opgeruimd en gewassen is, komt de ketchup op tafel. Natuurlijk wordt de auto met ketchup gepolijst voor een mooie glans.
We gaan naar tal’s huis. We willen 2 uurtjes slapen, langer kan ook niet want we moeten half 5 van huis weg om de auto op tijd in te leveren. We kletsen wat en om 3 uur beseffen we hoe laat het is. We besloten beide nog even een half uurtje te gaan liggen. Je raad het al. Tuurlijk verslapen we ons. Om 9 uur wordt een van ons wakker. Snel klaar maken en ervan door. Zo snel kunnen we op weg om de auto met helaas wel wat schade en ducktape in te leveren.
De reis is ten einde gekomen.
Wat een gekke bijzondere maar vooral mooie reis was dit!