Dag 5: Frans geschreeuw kan ik niet vertalen
We wilde naar Parijs, maar omdat we dat niet meer gaan halen hebben we besloten onze plannen om te gooien. We gaan naar Curaçao. Lekker genieten van de zon! helemaal klaar ermee.
Uitgerust zijn met een reis als deze wordt je niet volledig gegund, maar na een nachtje slapen voelen wij ons toch wel een stukje beter! Eerst ontbijt halen en dan onze auto opladen. En nee, we gaan niet richting het vliegveld, maar richting…. Gelukkig hebben de ouders van tal super lieve vrienden waar wij gebruik mogen maken van een stopcontact.
De eerste stop vandaag is dus de supermarkt, wij voelen ons echte toeristen, zelfs de automaat waar we ons geld in moeten doen om af te rekenen gaat op de foto, de sushi bar, de verschillende broodjes. Maar voor we naar binnen kunnen staat ons nog een hele uitdaging te wachten…. inparkeren op het dak van de winkel. Oh en de ingang vinden. Je zou denken dat in het eerste stuk van België dingen nog logischer zijn omdat ze bijna dezelfde taal spreken als ons, nou mooi niet. We hebben zitten kloten met de lift en moesten zoeken naar de ingang. Maar zoals met alle uitdagingen die we tot nu toe hebben gehad tijdens deze reis.
Door naar de lieve vrienden van Talitha haar ouders. Wat hebben wij het hier gezellig gehad. Heerlijk zonnetje, goede gespreksonderwerpen. En we zijn aardig vol gepropt met lunch en allerlei lekkernijen. Wat een geweldige mensen! Helaas, hoe gezellig we het ook vinden, is het dan na de lunch en een kleine wandeling wel tijd om door te rijden.
Het duurt niet lang of we zijn in het Franstalige gedeelte van België. Heuvel op, heuvel af, heuvel op, met een bochtje naar beneden. Duwende auto’s. Dit was de mooiste plek waar we tot nu toe gereden hebben (ja in het donker zie je ook niet veel.)
Als je nog maanden over stopcontacten wil dromen, moet je ons echt eens nadoen met de brommobiel! Je raad het al, na een uurtje of 2 rijden begint het toch wel weer tijd te worden voor een stopcontact. Deze keer is het nog licht buiten dus je zou denken dat het makkelijk gaat. Nou mooi niet! parkeergarage;’s hebben geen stopcontacten en winkels zijn bang dat al het stroom uitvalt. Uiteindelijk, omdat de tank op rood staat, besluiten we een camping te zoeken.
We rijden door prachtige velden, een klein landweggetje op. Er verschijnt een prachtig huis met meerdere garageboxen met daarachter de camping. We besloten bij de cafetaria te vragen of we onze auto mogen opladen. De snackbar ziet er wat oud uit, oude tafels en stoelen, maar de bar is prachtig. “Dat zou u aan den baas moeten vragen.” vertelt het schattige mannetje die de bestellingen op neemt. Wij naar de baas. Met handen en voeten, en vertaal app leggen wij uit wat we willen. De man lacht, rijd zijn auto uit de garage en laat ons inparkeren in de garage. (hij moest eens weten, inparkeren met wappie en flappie) Tijdens het wachten hebben we heerlijk gegeten, met uitzicht op pablo escobar. nee natuurlijk was het niet de echte, maar hij leek er echt op!!!
En weer door rijden, ondertussen in het donker en op landweggetjes. We weten eigenlijk nog helemaal niet waar we kunnen slapen, dus Talitha belt rond en ik rij verder, het is al laat. Hotel Melissa, een goedkoop hotelletje op de grens met Frankrijk, laat ons nog binnen na 00:00 en we besluiten daar te overnachten. Onze kamer is klein, maar verder ziet het hotel er leuk uit.
We kletsen wat en dan horen we een intens gebrul.