Dag 4: De reis is echt begonnen
Daar sta je dan met je brommobieltje langs de kant van de weg in het buitenland, want je had niet op tijd een stopcontact. Dat hebben wij deze nacht vaak gedacht. Dat je net je tank hebt opgeladen zie je na 20/30 min rijden niet meer hoor. Al heel gauw zakt het pijltje drie kwart en daarna naar de helft.
In Turnhout hebben we aan meerdere mensen ’s avonds op straat gevraagd of zij in de omgeving een openbaar stopcontact wisten te vinden. Eerst leken ze dan verbaast van de vraag… ja gek he. Om vervolgens met een antwoord te komen waar we niks aan hadden.
Gelukkig heeft Talitha arendsogen want terwijl ik langzaam rondjes reed door de stad en industrie gebreide, speurde Talitha alles af waar eventueel heel misschien een stopcontact zou kunnen zitten. Eigenlijk hadden we de moed al opgegeven toen we langs een autozaak reden met verlichten auto’s op de stoep. Tal gaf direct een gil om daar te gaan kijken, we scheurden er heen en reden vervolgens langzaam om het gebouw heen om te kijken of er nog lege stopcontacten zaten. Ja hoor! Alsof er een engeltje op onze schouder zit. Zoveel geluk! Snel plugden we onze stekker erin en wachtten we tot half 2 ’s avonds tot de auto volgeladen was. Het duurde maar 2,5 uur, maar als je 2,5 uur helemaal niks te doen hebt duurt het erg lang.
Eindelijk konden we door rijden. Ondertussen waren de straten uitgestorven en konden wij zonder al te veel obstakels door rijden. Zo nu en dan was het wel echt zoeken waar we wel en niet mochten rijden en werden we heen veeldonkere landweggetjes opgestuurd. Grote licht aan, grote licht uit, grote licht aan, grote licht uit. Bij een snoepautomaat lijken we verkeerd te rijden maar blijkt toch niet het geval. Misschien zit er hier een stopcontact, in the middle of nowhere. Die snoepautomaat moet ook stroom hebben. Tal checkt het voor me en ondertussen parkeer ik de auto dichtbij genoeg voor mocht er eentje zitten. Ja hoor weer raak. Deze keer is onze tank nog niet zo ver leeg en de tijd gaat dan toch redelijk snel voorbij. Het is wel echt koud in de auto maar het is even tanden op elkaar en we kunnen weer door rijden.
Bijna aangekomen in Leuven moeten we toch echt weer stroom hebben, eigenlijk is het best een gedoe en leek onze nacht uit te rijden, stopcontacten zoeken, wachten en lachen te bestaan. De vermoeidheid begint ook al wel in te kakken, mag ook wel rond een uurtje of 4/5 s nachts, onze laatste stopcontact vinden we deze nacht bij een supermarkt. Nog voor de zon volledig op is gekomen rijden wij door naar Leuven.
We hebben het koud, voelen ons vies, zijn moe en willen eten. Of nou ja ik wil koffie! In leuven parkeren we de auto langs de weg en bellen een aantal hotels zodat we even kunnen opladen, opfrissen en weer door kunnen rijden. Nemen allemaal niet op.
We rijden een rondje en besluiten de auto in een parkeergarage te zetten en het eten dat we mee hebben genomen op te eten. Een uurtje later proberen we weer wat hotels te bellen. Weer geen geluk, overal zitten ze vol! Uiteindelijk vertelt een medewerker dat er een wiskundecongres in de stad is.
Een rondje lopen, even opzoek naar een tentje waar we koffie/thee kunnen drinken en een plan kunnen verzinnen. We zijn er beiden met ons hoofd nog niet helemaal bij. De telefoons zijn ondertussen aardig leeg en een wc kunnen we ook best wel gebruiken.
De reis is echt begonnen. Dat kun je wel stellen. En er komen steeds meer obstakels bij. Nadat we bij een gezellig syrisch koffiehuisje wat gedronken hebben en onze voorraad sigaretten, aanstekers en voedsel hebben aangevuld, proberen we nog een poging om een hotel te bellen. Op internet vind ik iets over een studio voor 1 dag huren. We bellen ze op. Deze keer is het raak. Het is nog geen 12 uur in de middag en we mogen pas om 4 uur inchecken.
We besluiten eerst naar het hotel toe te rijden en daar wel te bedenken hoe we onze dag verder invullen. Leuven is een redelijk drukke stad en zo onervaren als ik ben vond ik het best spannend om halverwege de dag met al het verkeer mee te rijden. Maar het viel gelukkig mee, je wordt meegezogen in de stroom. De locatie waar we de nacht door zouden brengen was dan ook zo gevonden. Tegenover de gevangenis.
Nu nog bedenken wat we de hele dag zouden gaan doen. We liepen een rondje. Ik vond een park…. begraafplaats. Childe hem op een parkeerplaats en bekeken de mensen die langs liepen/fietsen. Het was interessant te noemen. Om 4 uur konden we dan eindelijk naar ons appartement. De vrouw die ons inchekte was erg vriendelijk, onze kamer werd geupgrade en ze wees ons een schaar gratis parkeer plekje aan.
Talitha en ik hebben ‘s avonds nog heel lang liggen kletsen en uiteindelijk zijn we maar gaan slapen zodat we s’ochtends vroeg onze reis zouden kunnen gaan voortzetten