Dag 2: Raar wakker worden
Vandaag wilden we ’s morgens vroeg richting Bever rijden. Maar in plaats van om 7 uur opstaan. lagen Talitha en ik om 10 uur beiden nog diep in dromenland. Ik werd wakker van het gezoem van mijn telefoon. Een nummer dat ik niet kende. Met mijn slaapdronken kop heb ik opgenomen. De vader van Tal. Ik heb bij Talitha op de deur geklopt om haar wakker te maken en de telefoon te overhandigen.
We hebben vandaag met z’n 2e op de bank gehangen. Gewerkt aan onze vlog met de beelden die we gemaakt hebben gisteren, ondertussen ‘genietend’ van een stevig porsje rug en nekpijn. 45 minuten in de wacht gestaan bij de reisverzekering en ons b&b voor vandaag geannuleerd. We hebben nog geen echte oplossing. De garage waarvan we de auto hebben gehuurd, komen morgen ochtend de auto ophalen en gaan kijken of ze de auto kunnen repareren zodat we morgen alsnog naar Parijs kunnen rijden. Daar is dan wel een uitdaging bij gekomen, we moeten in een keer door naar Parijs. Wat vrijwel onmogelijk lijkt.
We zijn nog even naar de ouders van Tal geweest om te eten en nog wat beelden op te nemen van vandaag en wat er gisteren gebeurd is… Het is een slechte start van onze vakantie. Goede voorbereiding blijkt in dit geval niet het halve werk te zijn.
De lantaarnpaal waar we tegenaan gereden zijn, staat trouwens behoorlijk scheef. Daarover is natuurlijk de gemeente gebeld.
Tsja wat kan ik erover zeggen? Het is gewoon afwachten hoe nu verder… Er rijden meer wegen naar Parijs dan de brommobiel alleen. Dus links of rechts om, morgen gaan we aan onze tocht beginnen. Zij het met de brommobiel of een ander voertuig.
Dag 3: De start
Als je moet wachten duurt alles lang. Gezelligheid is een kleine pleister. En gezellig is het altijd met Talitha. We hebben een bijzondere vriendschap en hoewel we beide niet per se een geduldig karakter hebben, kon het wachten ermee door.
Deze nacht was toch prettiger dan gisteren. De rugpijn is wat minder en we zijn beide goed gemutst. Vandaag horen we of het mogelijk is om naar Parijs te rijden met de brommobiel. Bij de garage vonden ze het ook sneu dat we niet weg konden. Je betaalt toch een flink bedrag om zo’n auto te huren en we zijn al zo lang bezig geweest met alle voorbereidingen.
Gelukkig kregen we rond 12 uur het nieuws dat we de auto deze middag nog konden ophalen om te vertrekken! Nou dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Zo snel als we konden, hebben we onze koffers weer netjes ingepakt. Alles wat we konden bedenken dat we mee moesten nemen, hebben we in een tas gestopt. WIJ GAAN NAAR PARIJS!!
En dan moet je weer wachten, wachten, wachten. De ouders van Talitha zijn namelijk zo lief om met ons naar de garage in Zaltbommel te rijden. Tijdens het wachten begonnen we toch wel heel wat zenuwen te krijgen. Hoe zal de reis verlopen? waar gaan we die auto opladen? waar gaan we slapen als we onze hotels niet redden? Kunnen we überhaupt in één keer doorrijden naar Parijs? Ik kan je vertellen er zijn heel wat sigaretten weg gerookt in de twee uur dat we gewacht hebben.
Eindelijk was het zover. Op naar Zaltbommel! De voorkant van de auto is helemaal met tape vastgezet. Tijd om er een nieuwe kap op te zetten is er namelijk niet. Het is tijd om te gaan rijden. Onderweg hebben we gezongen en gekletst. Maar de tank was toch behoorlijk snel leeg! In Tilburg dan maar een stop maken om even op te laden. Of nou ja even… voor een halve tank moet je toch al gauw 2 uur wachten. We besloten in een random straat overal aan te bellen en om een stopcontact te vragen. Veel mensen waren niet thuis, wat we wel hadden verwacht gezien het al etenstijd is. Een vrouw schreeuwde naar ons: ‘ik ga toch geen vreemde in mijn huis laten.’ en gooide met een klap de deur dicht. Niemand leek ons gewillig te helpen. Tot we bij het huis aan het begin van de straat kwamen. We hadden die in eerste instantie overgeslagen omdat we dachten dat het een atelier was. Maar er waren mensen thuis. Deze helden hebben ons geholpen! We mochten in hun tuin eten, we kregen frisdrank en hebben nog heerlijk met de vrouw des huizes zitten kletsen. Ze bleek kunstenares en maakte prachtige schilderijen.
Neem vooral even een kijkje op haar Instagram, om haar prachtige schilderijen te zien!
Na 1,5 tot 2 uur wachten werd het tijd om door te rijden. Onze volgende stop zou Turnhout in België zijn. Tilburg is een mooie stad, vriendelijke mensen. Maar ongelofelijk *** om met je brommobiel te rijden. Je hebt geen idee waar je mag rijden, Het voelt alsof je constant rondjes rijdt. Soms moet je op drukke wegen rijden waar auto’s een heel stuk harder mogen dan jij mag, en waar je dus wordt opgedrukt door een stroom auto’s. Pure drama! Maar naar huis willen we niet, dus na een uur is het ons via woonwijken gelukt om de stad te vertalen en door te rijden. Door naar de Belgische grens! Wat voelt het heerlijk als je de grens over bent! In België gelden er wel andere regels voor Brommobielen dan in Nederland. Je mag op veel meer plekken rijden waardoor je lekker door kan rijden. Maar dan moet je wel weten hoe je in het donker je lichten aan zet. Anders moet je de auto 100x langs de weg zetten om te kijken waarom de auto’s constant naar je aan het seinen zijn, oeps.
Rond een uur of 10 zijn we aangekomen in Turnhout. Met ondertussen weer een half lege tank. Op straat hebben we aan iemand gevraagd of hij wist waar een stopcontact zat. Op dit tijdstip ga je natuurlijk niet meer bellen. Hij wees ons op wat tankstations. Maar helaas allemaal gesloten en buiten geen stopcontact. We zochten en zochten en zochten. Met de handen in het haar, want zonder stopcontact zouden we niet verder kunnen rijden.
Ga zo door